Leven in de natuur

Tijdens onze huizenjacht in Frankrijk vielen we als een blok voor het grensgebied van Indre/Creuse. De glooiende heuvels met afwisselend weidse vergezichten, de bossen, de meanderende beekjes en rivieren, de vele vlinders. Wij houden van de natuur en in deze streek maakt(e) ons hart een sprongetje. Hier willen we graag wonen en werken. Wat een fantastische plek voor retraites en bovenal een bijzondere plek voor stiltedagen. De natuur nodigt uit tot verstilling, het gaat haast ‘vanzelf’. En zo gebeurt het dat wij in mei 2018 naar Frankrijk verhuizen. Hoe gaat dat, leven in de natuur?

Naast de vele soorten vlinders zien we dieren en insecten die we nog nooit eerder gezien hebben, of waar we ooit van gehoord hebben. Over het algemeen merk je er niet zoveel van. Ze zoeken hun weg in het hoge gras of kruipen weg onder stenen. Ware het niet dat ik tegenwoordig elke avond na het eten brandnetel pluk. We waren nog maar net op onze nieuwe plek gearriveerd en ik kreeg een vreselijke ontsteking op m’n kin. Een paar weken later en twee kuren verder, ben ik overgegaan op brandnetelthee. Brandnetel is – onder andere – ontstekingsremmend. Dus drink ik elke avond een glas brandnetelthee. En ja, het werkt! Ik heb Rob gevraagd of hij zo hier en daar toefjes ‘wild’ wil laten staan.  Zo geniet ik van de mooiste ‘veldboeketten’ én profiteer ik van verse brandnetel. Rob ontdekt veel ‘wildlife’ tijdens het onderhoud aan het terrein. Zo staat hij tijdens het snoeien van de heg oog in oog met een hert, ik weet niet wie van de twee het meest geschrokken is… En ook onze hond doet veel nieuwe ervaringen op. Hij speelt met sprinkhanen, salamandertjes. Daarnaast vangt hij muizen! Eens stak hij zijn neus in het hoge gras en deinsde net op tijd weg voor de sissende waarschuwing van een slang. Gelukkig liep dat met een sisser af…

Om de brandnetel te kunnen plukken moet ik bukken en zo dichter bij de aarde ontvouwt zich een geheel nieuwe wereld. Heb je ooit gehoord van een vliegend hert? Ik ook niet, tot ik er laatst één zag. Het is een kever. Wat denk je van een hagedis zonder poten? Ja, ze bestaan en worden hazelwormen genoemd.  Wij zijn gezegend met de mensen in de buurt die ons met passie over living in the wild kunnen vertellen, over het leven in ‘onze vallei’. En mijn broer stuurt ons regelmatig url’s met nuttige informatie over de nieuwe vondsten. Zo worden wij stadsmensen ingewijd in het leven in de natuur.

De weidse vergezichten over de kleine, met hagen en bomen omzoomde weidevelden met afwisselend akkerbouw. Op de weiden staan witte Charolaise koeien in kleine groepjes te grazen. Een groep bestaat uit een stier, de koeien en kalveren. De hele familie leeft bij elkaar. Een boer uit een naburig gehucht heeft ook Charolaise koeien. Soms grazen ze op de wei die aan ons terrein grenst. Elke ochtend als ik de hond uitlaat, loop ik even bij ze langs. Tot die bewuste maandagochtend. Vlak voordat de wekker zou afgaan hoorde ik geloei en gestamp. Dat klonk wel heel erg dichtbij! Ik opende de luiken en daar liepen ze doodleuk grazend door de moestuin, de boomgaard en voor het huis. Ze lopen netjes om de tafel en stoelen heen. Oeps! Ze zijn toch wel erg groot van zo dichtbij… Ik loop naar buiten en Rob staat op onze weide. Ook daar lopen een aantal koeien. Helaas neemt de boer de telefoon niet op en ik vraag Rob er even naar toe te rijden. Net op het moment dat hij richting auto wil lopen, verschijnt Bully ten tonele. Een flinke stier met alles d’r op en d’r aan. Hij blijft even staan, kijkt ons aan – a bull’s eye – en vervolgt zijn weg richting de weide. Nu begrijp ik waar de uitdrukking ‘stierennek’ vandaan komt. Bully is met recht een Bull.

Wat bleek? Ze waren weggelopen van een andere wei waar de boer ze naar toe had gebracht. Over de weg kwamen ze richting de wei waar ze daarvoor stonden, de wei die grenst aan ons terrein. Is het gras bij de buren dan echt groener? En zo liepen er op maandagochtend om half acht een groepje van ongeveer twintig witte Charolaise koeien bij ons op het terrein gezapig te grazen.